Ein sup av villmark

Det vert ikkje heilt lyst for tida
Regntunge skyer ligg som eit lok over alt
Ingen varme strålar som når ned
Ingenting som fyller meg med livsviktige vitaminer

Når eg dreg inn luft, kjenner eg ingenting
Eit tynt lag snø hindrar fuktig mose å stimulere mine sansar
I staden får eg sjå skotuppen synke ned og sette sine forgjengelege spor
Tåka kjem smygande inn mellom granleggar
Og mine sansar kan få spele seg
Leike seg med villmarksus der ord ikkje er med

Brått kjem ein skygge ut av skogen
Ein hubro slår sine kraftige klør rundt ei furugrein
Tyngda får nåler til å svaie og sende små dottar av fuktig snø mot bakken
Ikkje ein lyd, ikkje ei lukt
Berre stilla

Det knekk bak meg i mørkret og eg stivnar
Eg skvett, men trur det berre er innvendig
Konturar av ein kraftfull kronhjort teiknar seg av
Tenk, du overlevde menneskets streben etter trofè
Aldri har du vel vore ein sterkare fallos enn no
Aldri har du vel vore vakrare
Heilt utan menneskehand

Eg går vidare og lyttar
Den vesle elva i det fjerne klukkar ikkje
Ikkje brusar den heller
Den brøler slik fossar gjer
Vatnet stryk toppar den vanlegvis ikkje når
Og bakevjer er det ikkje plass til
Der ringar av skum brukar å legge seg
Ligg brukne greiner og tviheld på livet
Som om redsla for å rase vidare på ei ukjend ferd
Gir den ekstra kraft til å halde fast
Stå imot, stå imot

Men ingen kan vel stå imot når villmarka lever
Ikkje trerøter, ikkje fisken i elva, ikkje vesen
Nei, sjølv ikkje sansar kan stå imot
Eg vaknar og det er stille rundt meg
Heilt stille
Vel får vatnet som renn over kinnet
Meg til å kjenne både det våte og kulda
Men her er verken hubro eller hjort
Det er berre meg
Og eg lever